Sunday, April 8, 2007

First Sight

ผมไม่เคยคิดเลยซักนิดว่า วันนึงผมจะชอบเธอขึ้นมาได้...

ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมเห็นหน้าเธอครั้งแรกเมื่อไหร่ ตอนไหน แต่รู้ว่าตอนเห็นหน้าเธอครั้งแรกผมรู้สึกไม่ถูกชะตาด้วยอย่างแรง เหมือนกับว่าผู้หญิงหน้าตาแบบนี้จะดูไม่ดีในสายตาของผมเลย ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว เธอก็ดูดีที่สุดในหมู่เพื่อนๆ ผู้หญิงของผมเลยก็ตาม

หน้าตาเธอดูแรงๆ ยังไงชอบกล ผมคิดตอนนั้น และก็คิดว่าไม่ยุ่งด้วยเป็นดีที่สุดล่ะ ออกห่างๆ ไว้ดีกว่า แต่ผมก็จะเจอเธอบ้างบางโอกาสเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ผมจะไม่ได้มองเธอเลยก็ตามที มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอนั่งอยู่ด้านหลังผมเยื้องๆ ผมไปนิดนึง แต่ก็สามารถพูดคุยกันได้ เธอก็มักจะคุยกับเพื่อนๆ ผู้หญิงของเธอไป ด้วยความสนุกสนาน ในขณะที่ผมนั่งรอเวลาอย่างน่าเบื่อ ว่าเมื่อไหร่ๆ มันจะเสร็จสักที ตอนนั้นเป็นครั้งแรกล่ะมั้ง ที่เธอชวนผมคุย และผมก็ตอบไปอย่างเฝื่อนๆ เหมือนไม่อยากตอบ

ชีวิตผมก็ยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ผมกับเธอไม่ค่อยได้เจอกันหรอกนะ แต่ด้วยสภาวะการณ์มันบังคับทำให้ต้องเจอต้องคุยกันบ้างเป็นครั้งคราว แต่ผมน่ะ ไม่ค่อยชอบหน้าตาเธอเท่าไหร่ หน้าตาบ๊องๆ ทำตัวต๊องๆ เหมือนเสแสร้งยังไงไม่รู้ เรียกว่าช่วงแรกๆ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบมากๆ ทำให้ไม่มีใครคุยด้วยเลย จริงๆ ผมก็อยากรู้จักเพื่อนๆ ทุกคนล่ะนะ

เหล่าเพื่อนๆ ที่นั่งใกล้ๆผม เหมือนถูกบังคับจับให้ทำงานด้วยกัน แต่เมื่อทำงานสนิทสนมกันไปนานๆ มันก็ดีนะ ผมก็เริ่มได้คุย ได้เล่นๆ มากขึ้น แต่ก็อย่างว่าแหละคนเรามันก็ต้องมีเคืองกันบ้างแหละ โดยเฉพาะไอ่คนที่นั่งข้างๆ ผมประจำเนี่ย มันชอบกวนอวัยวะของผมจริงๆ ให้ตายสิ

ด้วยความเบื่อผมก็หันไปมองดูอะไรข้างหลังบ้าง และแน่นอน ผมก็เห็นเธอกับกลุ่มเพื่อนๆ ผู้หญิงของเธอกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ไม่ค่อยได้ทำงานเลย ส่วนใหญ่จะจับกลุ่มเม้าส์กันมากกว่า เอ่อ อย่างว่านะ มันกลุ่มผู้หญิง และผมเองก็อยู่กลุ่มผู้หญิงมากเยอะ ก็เข้าใจล่ะ ว่ามันก็ต้องมีคุยกันเป็นส่วนใหญ่ แต่คนที่เด่นที่สุดก็เป็นเธอ ตอนนั้นเธอผมสั้น หน้าตาดูบ้านๆ มากๆ เธอเอาแต่คุย และก็เล่นๆ ตลอดเลยจริงๆ

ผมมักจะกลับห้องมาเจอเพื่อนๆ กลุ่มผู้ชายเสมอ แต่รู้ไหมครับว่ามันน่าเบื่อมากๆ ทั้งกลุ่มเพื่อนๆ ที่เห็นแก่ตัว คนนู้นจะทำยังงี้ ทำอะไรๆ ก็ไม่เคยเกรงใจใคร แต่ผมก็ต้องทน บางทีมันก็สนุกสนานนะ แต่บางทีมันก็เซ็ง ยังดีที่ตอนนั้นผมมีกิจกรรมให้ทำเยอะ มีกีฬาให้เล่น เลยลืมเรื่องเซ็งๆ ในชีวิตไปทั้งหมดเลย

เวลาก็ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ชีวิตผมก็ยังเป็นเหมือนเดิม ระหว่างที่ผมขับรถกำลังจะออกไปทำเรียน อยู่ดีๆ ผมก็เจอเธอ ซึ่งเจอไม่บ่อยนัก เธอขับรถสกู้ตเตอร์สีเหลืองผ่านหน้าผมไป ตอนนั้นผมก็ยอมรับว่าเธอดูดีขึ้นมา ผมเธอยาวสลวยแล้ว และก็แต่งตัวไม่บ้านๆ แล้ว ตอนนั้นผมแอบคิดเหมือนกันว่า เธอดูสวยขึ้นนะ มีคนเคยบอกผมว่า ตอนเข้ามาแรกๆ น่ะ จะผู้หญิงจะดูบ้านๆ กันทุกคน แต่พอนานๆ เข้าต่างคนต่างจะเริ่มฉายแววเด่น แววสวยกันออกมา ตอนนั้นล่ะ ก็จะมีคนเริ่มมาจีบล่ะ เพราะฉะนั้น อย่าช้า ต้องรีบเล็งๆ แล้วก็จีบตั้งแต่ตอนบ้านๆ นี่ล่ะ ผมนี่เห็นด้วยเลย มันจริงมากๆ เลย คนที่ไม่สวย พอนานไปก็เริ่มดูดีได้ มันจริงนะ

เป็นความจริงอีกข้อนึงว่าในตอนนั้นผมไม่ได้สนใจเธอเลย ผมกับเธอเจอกันบ้างในระหว่างเรียน และที่สำคัญในวิชาๆ หนึ่งเรานั่งติดกัน แต่เชื่อไหม ผมไม่รู้สึกตัวเลยว่า เราอยู่ด้วยกัน เหมือนเธอไม่มีตัวตน และผมก็เป็นเช่นเดิม ไม่พูดกะใคร ไม่คุย แต่เธอน่ะ (ตอนนั้นน่ารักแล้ว) ก็มักจะชวนคุยเป็นมารยาท และก็จะถามผมเสมอๆ เพราะผมเก่งในวิชานั้นผมก็จะตอบๆ ไป ตอนนั้นผมแอบรู้สึกนิดนึงว่า เฮ้ยย เธอเองก็น่ารักดีนะ ตอนนั้นหน้าเธอใสขึ้น ผมยาว นั่งใกล้ๆ ผมด้วย ผมก็อดที่จะหันไปมองบ้างไม่ได้เหมือนกัน เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เธอน่ารักจริงๆ

แต่ผมก็ปล่อยเวลาไม่ทำอะไรต่อไป วันเวลามันเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนตอนนั้นผมมีความทรงจำเกี่ยวกับเธอน้อยมากๆ เลย ผมก็เรียนๆ เล่นๆ ไปอย่างเคย แต่ใครจะคิดล่ะว่า วันนึงผมจะรู้สึกชอบเธอขึ้นมาได้

No comments: