ความเดิมตอนที่แล้ว...

แม้ว่าเมื่อวานนี้มันควรจะเป็นวันที่ผมรู้สึกว่าผมจะมีความสุขที่สุดวันนึงก็ตาม แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย ก็ยังเป็นวันนึงที่ผมได้ทำอะไรๆ ที่ควรจะทำลงไปก็แค่นั้นเอง...ผมไม่ได้มีความสุขเลย

เรื่องราวหลากหลายทำให้ผมต้องอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลา อย่างนี้มันดีซ่ะกว่าถ้าได้อยู่คนเดียว ซื้อเค้กก้อนเล็กๆ มานั่งเก็บตัวอยู่ รอเวลาเที่ยงคืนแล้วก็เป่ามันไป จากนั้นก็ลงมือกินเค้กด้วยความเอร็ดอร่อยอยู่คนเดียว...มันยังดีซ่ะกว่าที่เป็นแบบนี้

ขณะที่ผมตั้งใจจะอยู่เงียบๆ คนเดียว ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร แต่เชื่อไหมครับว่า มันก็มีเรื่องจนได้ เพราะการได้พบเจอคนอื่นๆ นี่ล่ะ

วันๆ ผมจะนั่งอยู่หน้าคอม เล่นเกม อ่านข่าวกีฬา ถึงเวลากินข้าวก็ลงไปกิน ไม่อยากจะสุงสิงกับใคร...ผมรู้ตัวว่าตอนนี้จะต้องเพ่งใช้สมาธิ ต้องพยายามรวบรวมกำลังเพื่อจะเตรียมตัวไปเรียนต่อ มันใกล้เข้ามาแล้ว

แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือ ทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ทำไมต้องว่า ต้องบ่น ต้องทำอะไรๆ ที่ผมต้องหงุดหงิดหรืออารมณ์เสีย...จริงที่ผมหงุดหงิดง่าย และด้วนสภาวะแวดล้อมแบบนี้ด้วยแล้ว ผมยิ่งหงุดหงิดง่ายไปใหญ่เลย

และด้วยนิสัยส่วนตัวคือ ผมจะไม่อธิบายกับใครหรอกว่าผมคิดอะไรอยู่ ไม่บอกด้วยว่าอยากให้ทำยังไง ยกเว้นถ้าผมอยากให้ทำยังงี้ผมจะบอกเอง แต่มันน้อยล่ะที่ผมจะพูด ผมคิดว่าคนเราน่าจะมี เซ้นส์ ที่จะบอกว่าควรทำตัวยังไง เพราะอย่างนี้ไง จึงไม่ค่อยมีใครเข้าใจผม เอาเป็นว่าไม่มีเลยดีกว่าในเวลานี้ และผมก็ไม่อยากให้เข้าใจด้วย มันหงุดหงิดมันน่ารำคาญ ที่ต้องคอยพูด คอยบอก คอยอธิบายสิ่งเหล่านี้มันเป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ

อย่างนี้ผมน่าจะเหมาะกับการอยู่คนเดียวจริงๆ แต่ไม่ใช่ว่าจะมีโลกส่วนตัวอย่างนั้นหรอกนะ แต่อยากจะมีเวลาสักนิดในวันนึง ที่อยากอยู่คนเดียวบ้าง เพื่อทบทวนกับชีวิตในวันนี้...เพียงแต่ช่วงนี้ผมต้องการเวลามากหน่อย ที่จะคิดเท่านั้นเอง

ในเวลานี้จึงเป็นช่วงที่เปราะบางมากในชีวิตผม เพราสมาธิมันกระเจิงได้ง่ายมาก เสียงนู้นเสียงนี่ ก็พอที่จะทำให้ผมรู้สึกอารมณ์เสียได้แล้ว เหมือนกับคนที่พยายามจะเข้าใจในชีวิตตัวเอง แต่ก็หาความสงบไม่ได้ ว่างั้น

ผมเองเป็นคนที่เวลาทำผิดจะยอมรับผิดอย่างตรงไปตรงมา แต่ถ้าผมคิดว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดล่ะก็ อย่าเชียวที่จะมาหาว่าผมทำผิด ผมจะระเบิดทันทีเลย

หากผมไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวายกับใคร อย่าเชียวที่จะต้องมากล่าวหาผม อย่าเชียวที่พูดจาทำให้ผมหงุดหงิด มันอาจจะผิดที่ผมเป็นคนแบบนี้และไม่เลือกด้วยว่ากับใคร ผมไม่สนใจทั้งนั้น

ทำไมล่ะ กับการที่ผมเนี่ยพยายามรักษาจิตใจตัวเอง พยายามทำให้ตัวเองยังคงสภาพของผมเองอยู่ได้ วันๆ เนี่ยไม่ได้ต้องการจะไปยุ่งกับใครเลยเพราะผมไม่ต้องการความวุ่นวายในชีวิต ตอนนี้มันกำลังเหมือนกับตอนที่ผมเรียนจบใหม่ๆ ผมกำลังคว้าง และไม่รู้จะไปทางไหน คิดจะทำทางไหนมันก็ไปไม่ได้ ไม่สำเร็จ

ธรรมดาผมก็หงุดหงิดอยู่แล้วที่ผมทำไม่ได้ เพราะผมเป็นพวก Perfectionist คนนึงเหมือนกัน ทำอะไรหากคิดว่าจะทำก็ต้องทำให้ได้ ทำให้สำเร็จ และที่สำคัญมันจะต้องเป็นไปตามที่ผมคาดไว้ด้วย ต้องได้ตามที่ต้องการ แต่ถ้าไม่ได้ผมจะไม่โทษใครจะหงุดหงิดโทษตัวเอง

ผมอยากไม่อยากได้คำปรึกษาในช่วงเวลานั้น เพราะผมกำลังทบทวนตัวผมเองอยู่ ว่าผมกำลังทำอะไรอยู่แค่นั้นมันก็เครียดพอแล้ว กับคำด่า คำบ่น คำที่ปรีกษาได้ไร้สาระอะไรต่างๆ นานาเข้ามา ทำไมไม่ให้ผมได้คิดทบทวน จนอารมณ์ดีเสียก่อน ตอนนั้นผมอยากอยู่คนเดียว หนีโลกอยากไปนั่งขบคิดอะไรๆ คนเดียวในห้องแคบๆ...

แต่ทุกคนก็ต้องเข้ามาทำให้ผมเนี่ยต้องสมาธิแตก ก็ไม่แปลกที่ผมจะไม่หงุดหงิด แต่ทำไมล่ะครับ ผมอยากได้เวลาสักช่วงนึง ห้องเล็กๆ ซักห้องนึง อยู่คนเดียว ขอคิดปลงให้ตก แก้ปัญหาที่มีให้ได้ เท่านั้นเอง...แต่ก็ไม่มีคนเข้าใจ

ในเวลานี้ก็เช่นเดียวกัน ผมได้ตัดสินอนาคตของตัวเองไปแล้ว พยายามทำตัวเองให้นิ่งที่สุด ไม่อยากต้องเก็บเอาอารมณ์คนอื่นมาคิด แต่มันก็ไม่ได้สิน่า

เพราะชีวิตคนเราอยู่คนเดียวไม่ได้ มันต้องอยู่กับคนอื่น ต้องมีเรื่องราวกับคนอื่นด้วยนี่สิ...

ผมก็รู้สึกผิดนะ ที่เป็นแบบนี้ แต่ผมต้องการแก้ไขมัน ผมต้องการจะใช้เวลา และความเงียบสักนิดที่จะคิดอะไรต่อมิอะไรในชีวิต

ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว ขอร้องอย่ามารบกวนผมอีกเลย...มันน่ารำคาญมากๆ ผมอยากจะบอกอย่างนั้นใจจะขาด และคิดว่าอีกไม่นานผมจะขึ้นไปอยู่เชียงใหม่แล้ว ก็อยากจะอยู่คนเดียว นั่งคิดอะไรๆ คนเดียว ให้สติกลับคืนมาก่อนที่จะเริ่มเรียน ผมว่ามันคงจะดีกับผมถ้าได้ตั้งสมาธิ จดจ่อ กับสิ่งที่ผมจะทำต่อไป...

ผมเคยคิดว่า อยากจะพอล่ะกับชีวิตนี้ อยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยทำอะไรให้มันดีขึ้นเลย สภาพแวดล้อม รวมทั้งตัวผมเอง ทำให้มันต้องพังลง ผมรู้สึกท้อแท้ และผิดหวัง ทำไม ทำไมถึงไม่มีโอกาสดีๆ เข้ามาบ้าง ทำไมทำอะไรก็มีแต่อุปสรรค...ไม่อยากจะได้ยินคนบอกว่า "นี่แหละมันคือ รสชาติของชีวิต" พูดแล้วมันได้อะไร เคยคิดกันบ้างไหม

มันไม่ได้เป็นคำพูดที่ดีเลยสักนิด ไม่ได้ช่วยอะไรๆ ให้มันดีเลย ผมรู้อยู่แล้วว่าชีวิตมันก็ต้องมีทั้งสุข ทั้งทุกข์ ในชีวิต...แต่ทำไมไม่ลองพูดใหม่ดูว่า "ลุกขึ้นสู้ต่อไป ต่อไปนี้อยากทำอะไรก็ทำไป แต่มันต้องสำเร็จ จำใส่หัวไว้" ผมยังจะรู้สึกดีกว่า และรู้ว่าครั้งต่อไปจะต้องทำให้ได้...

เขียนยาวมามากพอล่ะ ผมแค่อยากระบายความรู้สึกของตัวเองออกไป และหวังว่าเขียนมันจบไปแล้ว ผมจะสามารถทิ้งความรู้สึกที่ไม่ดีไปกับบทความนี้ได้ไม่มากก็น้อย...หวังว่าอย่างนั้น