กับอีกวันที่สับสนในตัวเอง...

วันนี้ท้องฟ้าที่บ้านผมเนี่ยอึมครึ้มยังไงก็ไม่รู้ เห็นว่าน่าจะเป็นผลมาจากไฟป่าที่ไหม้ลงมาจากที่เชียงใหม่ อากาศวันนี้เลยไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่...

เมื่อวานผมยังอารมณ์ดีเอามากๆ มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกกับอะไรบางอย่างที่คิดไปเรื่อยเปื่อย...เหมือนอยู่ในโลกส่วนตัว ยังไง ยั้งงั้น... ทุกคนเองก็คงจะเคยเป็นเหมือนผม แต่ทว่า ผมน่ะเป็นหนักกว่าคนอื่น...เหอะๆ

บางที บางครั้ง คำพูดเพียงเล็กน้อย ที่แค่ลอยออกมาไม่ได้ตั้งใจ จากที่ไหนซักแห่งหนึ่งในโลกใบนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้ผมยิ้ม สามารถรับมือกับเรื่องที่น่าเบื่อหน่ายในชีวิตได้อย่างไม่น่าเชื่อ...ผมยังเคยคิดเลยว่านี่คงเป็นสิ่งที่ผมอยากได้เพียงสิ่งเดียวในโลกใบนี้...แต่ผมก็รู้ว่าผมไม่มีทางได้มันมาหรอก...

คุณเชื่อในวาสนา หรือ พรหมลิขิตไหม... ส่วนตัวผมเชื่อมันเต็มๆ แต่...ผมก็ยังพยายามที่จะฝืนรั้นมันไม่ให้มันเป็นไปตามนั้นให้ได้...สุดท้ายก็มานั่งสับสนว่า...

คิดถูกแล้วรึยังที่ ยังฝืนดึงดัน ทำสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ต่อไป...แต่ก็ต้องมาเจ็บปวดกับมัน

คิดผิดใช่ไหม ที่มานั่งคิด นั่งสับสนอยู่กับที่แบบนี้ โดยไม่ได้ลองลงมือทำอะไรเลยสักอย่าง...เลิกซ่ะดีไหม ชีวิตจะได้มีแต่ความสุข...

วันนี้ตอนเช้าอากาศเย็นสบาย ผมหลับค่อนข้างสบายนะ วันนี้ก็ยังคงทำอะไรไร้สาระต่อไป อย่างไม่มีจุดหมาย หวังว่าสิ่งที่ผมวางแผนไว้จะเป็นไปตามที่ผมคิด...จริงๆ ผมรู้อยู่แล้วล่ะ ว่ามันอาจจะพลาดก็ได้ แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ผมมันทำได้เท่านี้นี่นะ...

ไม่แน่ในอนาคตข้างหน้าอีกซัก 2-3 ปี ผมคงจบ ปริญญาโท แล้วอาจมีโอกาสที่ดีที่จะได้เรียนต่อ ปริญญาเอก อาจจะใช้เวลา ซัก 5 ปี รวมๆ แล้วก็ 8 ปี พอดี...ผมเคยพูดไว้ว่า ขอเวลา 8 ปี สำหรับการสร้างฐานของชีวิต ตอนนั้นผมก็จะ 28-29 พอดี

ผมกะว่าเวลา 8 ปีที่ผมขอนี้จะสามารถสร้างอะไรๆ ที่ผมไม่มี ได้ สร้างโอกาสในชีวิตใหม่ๆ ได้...รู้ไหมว่าผมจำเป็นต้องเลือกมัน จริงๆ ผมไม่ได้ชอบมันหรอกนะ...มันนานเกินไป...

ทุกครั้งที่ผมเห็นอะไรๆ ผมจะบอกกับตัวเองว่า "ต้น ต้องอดทน แล้วจะประสบความสำเร็จ"...แต่รู้ไหมว่ามันนานเกินไป บางวันผมมีความสุข บางวันผมช้ำใจ กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ บางเรื่อง จริงๆ แล้วถ้าเป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ ผมไม่มีวันจะสนใจ แต่นี่คงเป็นจุดอ่อนอย่างเดียวของผม...

ผมรู้ ผมเห็น และคาดเดาสิ่งต่างๆ ได้...แต่ผมทำใจกับมันไม่ได้ เมื่อไหร่ผมจะสามารถปลดเปลื้องทุกข์ที่อยู่ในใจนี้ออกไปได้ซักที ซึ่งผมมีทางเลือก 2 ทาง เลิกสับสนกับตัวเอง ทำตามทางที่ตัวเองไปปูทางไว้ กับ ทำตามใจตัวเอง...แน่นอนล่ะ ผู้ชายอย่างผมยังไงก็ต้องเลือกความสำเร็จ มันถึงทำให้ผมต้องทุกข์ใจไง...

คุณต้องเคยมีบ้างล่ะที่อยากได้อะไร แต่ไม่มีวันได้สิ่งนั้นมา...ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เพราะเรื่องโชคชะตานี่แหละ..."โชคชะตาไม่ได้อยู่ข้างคุณ" เนื่องจาก อาจเป็นเพราะในวันนี้ยังไม่พร้อมในหลายๆ ด้าน ทำให้คิดเอาเองว่า เฮ้อออ...ทำไม่ได้น่า...

ผมเคยคิดว่า ทำไมผมถึงเลือกเกิดไม่ได้ ทำไมผมไม่เกิดมารวยกว่านี้นะ...ไม่อย่างนั้นสิ่งต่างๆ ที่ผมหวัง หรือ วางแผนเอาไว้คงประสบความสำเร็จได้โดยง่าย...ด้วยอำนาจของเงิน... แต่ผมไม่คิดเหมือนคนอื่นหรอกนะว่าอะไรๆ ที่ทำด้วยสองมือตัวเองล้วนๆ ทำทุกอย่างด้วยฝีมือตัวเอง นั่นถือว่าเป็นความภูมิใจ เพราะผมไม่อยากแพ้ ผมแพ้ได้ทุกเรื่อง มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่ผมจะแพ้ไม่ได้ ผมจะผิดพลาดไม่ได้ หากเงินสามารถบันดาลความสำเร็จให้ผมได้ถึง 100% ผมยินดีจะทุ่มเทกับมัน ไม่อย่างนั้น ผมคงจะเสียใจไปตลอดชีวิต

เอาล่ะ ผมยังคอยบอกกับตัวเองว่าอย่าหวั่นไหว และพยายามทำต่อไป...อย่างน้อยผมก็ได้ทำ ไม่ใช่แค่มานั่งคิด คุณว่าจริงไหม...

เป็นยังไงบ้างกับเค้าโครงนิยายที่ผมจะเขียน แต่ก่อนก็นึกถึงโครงเรื่องไม่ออก ตอนนี้พอจะได้ล่ะ จากที่เขียนไปข้างบนนั่นแหละ...เด๊วจะลองทำเลียนแบบพ็อคเก็ตบุ้คที่ผมเคยลงไว้ "เธอร้องไห้เมื่อหน้าฝน และพบใครบางคนเมื่อหน้าหนาวบ้าง" คิดออก เขียนได้เมื่อไหร่ จะเริ่มเขียนทันที แต่ไม่รู้เมื่อไหร่นะ...

...เรื่องราวมันยังอีกยาวไกล... เนอะ... 555+

By.gazebosky