เสียงของเธอวันนี้มันช่างฟังดูโหดร้ายสำหรับผมเหลือเกิน ผมดูแปลกใจว่า ทำไมวันนี้เสียงเธอช่างดูโหดร้าย ทารุณดีจัง ผมรู้สึกแสบแก้วหูไปหมดเลย ที่ไหนได้ เธอกำลังบ่นๆ พูดๆ กับเรื่องที่เธอลืมไป พอนึกได้อีกเธอ เธอก็พูดอะไรตั้งมากมายออกไปแล้ว แต่ลึกๆ เสียงของเธอก็ยังคงเป็นเสียงที่พิเศษสำหรับผมอยู่ดี เสียงเธอยังคงแฝงไว้ซึ่งความสดใสเหมือนเคย...
เธอพูดๆ แบบไม่ยั้งเลยทีเดียว ผมเองก็รู้สึกว่าเริ่มปวดหู เธอจึงถามผมว่าเป็นอะไรไป มีอะไรรึเปล่า?...
ผมรู้สึกว่าพึ่งได้ตื่นจากความฝันเมื่อกี้นี้เอง จึงบอกเธอไป เธอลดน้ำเสียงลง แล้วบอกต่อไปว่า "พูดเบาๆ ก็ได้" รู้ไหมว่าในช่วงเวลานั้น ผมรู้สึกได้ถึงในใจของผม มันกลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เสียงนี้ของเธอดูเบาบาง น้ำเสียงดูอ่อนหวานลง แทบจะตรงข้ามกับบุคลิกของเธอเลย...
ผมอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าตอนนี้เธอพูดจาเสียงอ่อนหวาน กับผมแบบนี้ตลอดไป ผมจะต้องเพ้อ ต้องรู้สึกทรมานไปถึงขนาดไหน แต่แค่นี้ผมก็มีความสุขมากแล้ว...
เธอสมกับเป็นผู้หญิงที่มีอิทธิพลกับผมมากซ่ะเหลือเกิน ผมอาจจะเอาชนะคนได้ทั้งโลกนี้ แต่คงมีเธอแค่คนเดียวที่ผมคงยอมแพ้อย่างหมดใจ ผมหวังว่า ความรู้สึกที่มีให้เธอจะยังคงอยู่นานเท่านาน ให้ผมได้รับรู้อยู่เสมอในใจว่า เธอคนนี้มีความสำคัญกับผมมากแค่ไหน...
เธอเปรียบเสมือนความฝันสำหรับผมไปแล้ว ความฝันซึ่งเป็นเหมือนกับกระจกบานใหญ่ที่ส่องสะท้อนจิตใจคนเราออกมาถึงความปรารถนาอันแรงกล้า แน่นอนมันเป็นความฝัน ความฝันที่มันไม่อาจเป็นจริงได้โดยง่าย แต่ทุกคนก็ยังพยายามที่จะทำความฝันนั้นให้สำเร็จให้จงได้...
และแล้วผมก็ตื่นจากภวังค์ ถึงเวลาแห่งการลาจากแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องตื่นจากความฝันเสียที เพื่อที่จะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆ แต่ในคราวนี้ผมตื่นมาพร้อมกับจิตใจที่เบิกบาน และมีความหวังอีกครั้ง...
No comments:
Post a Comment