ความเหงากับสายฝน...

ขณะที่ผมกะลังเขียนบล็อคของผมอยู่นี่ ฝนตกหนักมาก และเป็นช่วงเวลาเย็น ฟ้าก็เลยไม่ค่อยสว่างเลย พักนี้ผมเริ่มรู้สึกเหงามากขึ้นเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะหน้าฝน อาจเป็นเพราะว่าฝนมันตก บรรยากาศมันน่านอน น่าง่วงเหลือเกิน...

แต่จริงๆ ผมอาจจะไม่มีอะไรทำก็ได้ เวลาอยู่บ้านก็ไม่ได้อะไร เกมก็ไม่ได้เล่นแล้ว รู้สึกปวดๆ ตาจนต้องใส่แว่นสายตา เพื่อให้ช่วยตัดแสงจากจอคอม แต่บางทีก็อดมองไปนอกหน้าต่างไม่ได้ เผลอมองสายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักแล้วก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...

หน้าฝนเป็นหน้าที่ใครหลายๆ คนรู้สึกเหงา บางคนถึงขั้นอยู่คนเดียวไม่ได้เลย ต้องโทรหาเพื่อน รึ เรียกเพื่อนมาอยู่ด้วย แต่สภาพอากาศแบบนี้ออกไปไหนก็ไม่ได้ ผมก็คิดว่าจะแต่งเรื่องซักเรื่องนึง อาจจะเกี่ยวกับฝนนี้ล่ะ ก็เขียนไปได้ซักพักนึง ก็ลบ เพราะรู้สึกว่า เขียนได้ไม่ถึงอารมณ์พอ รึไม่มีอารมณ์จะเขียนต่อนั่นเอง...อารมณ์ศิลปินดีแท้...

ตอนนี้ผมอยากไปเชียงใหม่แล้ว ไม่อยากอยู่บ้านแล้ว...

เพราะว่าผมอาจเป็นผู้ชายก็ได้ เลยไม่ค่อยคิดถึงบ้านอยากกลับบ้าน อยากไปแสวงหาอะไรใหม่ให้ตัวเองมากกว่า รึ อาจจะอยากหาที่สงบๆ อยู่ เพื่อคิดอะไรๆ ให้สบายๆ ก็ได้...

ถ้าตอนนี้ผมอยู่ห้องเดิมตอนสมัยเรียนอยู่ก็ดี...ผมคงจะเปิดประตูหลังห้อง เอาเก้าอี้มาวางมองดูสายฝน หาอะไรเย็นๆ มานั่งดื่ม ซึ่งอาจเป็นชาก็ได้ นั่งลงเอนหลังไป จิบชาไปมองดูสายฝนที่ตกลงมา เผลอๆ อาจจะเอาหนังสือน่าอ่านมาซักเล่มมาอ่านในขณะที่ฝนตก คงเป็นความสุขไม่น้อย...

ผมอยากที่จะอยู่คนเดียวในมุมสงบ เพื่อรับมือกับความเหงาที่มากับสายฝนนั่นเอง...

แต่ถ้าตอนนี้มีใครซักคนมาอยู่ข้างๆ นั่งมองสายฝนด้วยกันก็คงจะดีไม่น้อย ถึงบรรยากาศภายนอกจะทำให้เหงา แต่ก็คงไม่ทำให้หัวใจมันเหงาไปได้...^^ ใครยังไม่มีคนรู้ใจรีบหาซ่ะนะครับ ก่อนที่ฝนมันจะมาตกในใจ ถึงขั้นนอนซม เพราะขาดความรัก... อิอิ