กับวันที่ว่างเปล่า...

ช่วงนี้อากาศก็กลับมาร้อนอีกแล้ว แปปๆ ก็มืดครึ้ม ฝนจะตกซ่ะยังงั้น ไม่รู้จะเอายังกันแน่ แต่ตอนนี้ที่ ม.ของผมก็กลับมาคึกคักด้วย freshy ทั้งหลายที่กำลังจะเข้ามาเริ่มเรียน ตอนนี้ก็มีรุ่นพี่ไปรับมาทำกิจกรรมอย่างสนุกสนานกันใหญ่ แต่พวกนั้นคงจะรู้ชะตากรรมอันโหดร้ายหลังจากนี้ ว่าจะเกิดอะไรกับตัวเองบ้าง เหอะๆ

ตอนนี้ก็กว่า 2 อาทิตย์กว่าจะได้เริ่มเรียนจริงๆ จังๆ กับเค้าซักทีนึง แถมช่วงนี้อากาศมันเริ่มจะร้อนยังไงไม่รู้ เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย ผมล่ะอยากให้มันตกๆ ซ่ะ จะได้รู้สึกเย็นสบาย

อยากอ่านหนังสือเหมือนกัน แต่ผมก็ยังเป็นเหมือนเดิม เวลามีเน็ต มีเกมส์ ให้เล่น ก็อดไม่ได้ที่จะต้องไปเล่นเกมส์ เล่นเน็ตก่อน ตอนนี้ยังไม่ได้เริ่มอ่านจริงๆ จังๆ เลย เหลืออีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะเริ่มเรียนแล้ว

ช่วงหลังๆ ผมเริ่มรู้สึกว่ามันว่างเปล่า เวลามันช่างผ่านไปแบบไม่มีค่าอะไรเลย คงเป็นเพราะผมเองด้วย ที่ปล่อยเวลาให้มันผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ผมรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่อาจทำตามที่ใจต้องการได้ อยากพูด อยากคุยใจจะขาดแต่ก็ทำไม่ได้...

ทั้งทีผมเองก็น่าจะพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่อย่างว่าล่ะครับ คนเราไม่เคยพอ ผมก็เช่นกัน อยากจะให้อะไรๆ มันดีกว่าที่เป็นอยู่...แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย

เพราะผมไม่มีปัญญา จึงต้องปล่อยเวลาให้มันล่วงเลยผ่านไปแบบนี้ไปเรื่อยๆ...

ผมหวังว่าซักวันนึง ผมจะสามารถทำอะไรต่อมิอะไรได้บ้าง และไม่ปล่อยให้แต่ละวันผ่านไปอย่างว่างเปล่า เลื่อนลอยแบบนี้อีก จะต้องมีสักซักวันที่ผมจะยิ้มออกมา และรู้สึกว่ามันคุ้มค่าเหลือเกินกับการลงทุนลงแรงครั้งนี้...หวังว่ามันคงเป็นเช่นนั้น...สักวันนึง