วันนี้ผมเดินออกไปข้างนอก ออกไปเดินเล่นดูนก ดูไม้ตามประสา หวังจะได้ปลดปล่อยจิตใจนี้ให้รู้สึกปลอดโปร่ง รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง...
เวลาที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจ ผมมักจะออกเดิน ไปดูธรรมชาติสีเขียว ดูไปคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย นี่ถ้ามีน้ำชารสเลิศ ดื่มไปด้วยจะยิ่งเป็นอะไรที่วิเศษเลย...
ระหว่างทางที่ผมเดินผ่านไป มองเห็นสิ่งก่อสร้างภายในรั้วมหาวิทยาลัยที่ผมเคยศึกษาอยู่นานโข ทำให้ผมนึกถึงอดีตเก่าก่อน อดีตที่ทำให้ให้ผมต้องยิ้มเวลานึกถึงมัน...
เห็นอาคารเรียนเคมี เก่าๆ มองเห็นห้องสโลปที่เรียนกับอาจารย์ที่หลากหลาย ปิ้งแผ่นใสบ้าง พูดอย่างเดียวบ้าง รึบางวันก็ไม่สอน บางวันผมก็โดดเอง แต่ที่จำได้แม่นเลยคือ ต้องนั่งมองสาวๆ สวยๆ ในเซกชั่นอยู่เรื่อยเลยเชียว...
ผ่านไปถึงอาคารเรียนรวม ที่ๆ ผมต้องเข้ามาเรียนในอาคารแห่งนี้เป็นครั้งแรก ตอนแรกรู้สึกแปลกใจกับอาคารเรียนรวมนี้เหลือเกิน แต่ช่วงที่ได้เรียนในอาคารนี้ ก็เป็นช่วงที่มีเพื่อนเยอะสุด หลายๆ คณะมาเรียนรวมๆ กัน ที่สำคัญ สาวมนุษย์ก็น่ารักเกือบทุกคน ดูแล้วเจริญตา...
ยังมีความทรงจำเกี่ยวกับอาคารแห่งนี้อีกเยอะ เป็นที่ๆ ผมเกือบติด F วิชาภาษาอังกฤษ เพราะทั้งโดดเรียน ตื่นไม่ทัน จนอาจารย์ว่าอยู่เสมอเลย จวนเจียนจริงๆ...
ผมเดินลงไปที่ห้องชมรม น่าแปลกมากที่มันกลับสะอาดจนผิดหูผิดตา จำได้ว่าตอนสมัยผมอยู่ มันทั้งรก ทั้งสกปรก ของอะไรต่อมิอะไรกองๆ กันอยู่เต็มไปหมด ผมมองไปที่ข้างฝา หารูปตัวเองสมัยหนุ่มๆ ที่ถ่ายกับเพื่อน ดูแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้...
ที่แห่งนี้เป็นที่กินเหล้า เมากันได้ยันเช้า ผมนี่นอนอ้วก รินคาห้องมาแล้ว ตกกลางคืน บางคืนก็จะสังสรรค์กันอย่างหนักเลย...
ผมผ่านไปยังห้องกระสอบ เป็นห้องที่เอาไว้เตะ กระสอบทรายเล่น มีทั้งอันใหญ่ อันเล็ก แต่ผมชินกะอันเล็ก มันดูไร้ทางสู้และก็ไม่หนาจนเตะแล้วเจ็บเท้าเกินไป เวลาเตะ ถีบ มันดูปลิวไปตามแรงสะใจ อิอิ...
ผมลองเตะดูสัก ที สองที แต่สังขารมันไม่ให้แล้ว เจ็บกระดูก แปปๆ ก็หมดแรง...สักพัก ผมก็เดินออกมา...
ผมเดินข้ามไปสำนักหอสมุด แถวนั้นมีต้นไม้ใหญ่เยอะเลย ผมก็หาที่นั่ง นั่งมอง นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ดูจะผ่อนคลายลงได้มากทีเดียวเลย...
ผมพอใจล่ะ จิตใจผมปลอดโปร่งขึ้นเยอะ ก็ได้เวลาเดินกลับไปสู่โลกของความเป็นจริงอีกครั้ง...จะหาโอกาสมาเดินผ่อนคลายแบบนี้ได้อีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ามันจะเป็นเพื่อนผมยามทุกข์ได้เลยล่ะ...
No comments:
Post a Comment