โรคประจำตัวเกือบทำให้ผมต้องตายซ่ะแล้ว...

เมื่อวานนี้ ผมนึกว่าตัวผมจะต้องตายซ่ะแล้ว มันเหมือนๆ หลายๆ ครั้งที่เป็นมาครับ แต่คราวนี้มาแบบไม่ให้รู้เนื้อ รู้ตัว กำลังจะนอนอยู่ดีๆ อาการก็มากำเริบ จนผมนึกว่าจะต้องนอนตายคาเตียงซ่ะแล้ว...

ผมโชคร้ายที่เกิดมาเป็นโรคภูมิแพ้ ใครไม่รู้ก็คิดว่าคงเป็นโรคที่เบาๆ แต่จริงๆ แล้วโรคนี้มีความหนักเบาแตกต่างกันไปแต่ล่ะคน แพ้เกสรดอกไม้บ้าง แพ้อากาศบ้าง และผมก็ซวยเหลือเกินที่เป็นภูมิแพ้อากาศ...มันหมายความว่า เวลาอากาศเปลี่ยนแปลงเร็วๆ ผมจะปรับตัวไม่ทัน หายใจไม่ทัน เริ่มหายใจไม่ค่อยออก หากอากาศร้อนๆ ก็จะคัน ขึ้นผื่นไปทั้งตัวง่ายกว่าคนอื่นๆ...แค่ง่ายกว่านะครับ คนที่เป็นภูมิแพ้น่ะ เพียงแค่คนที่ไม่เป็นอาจจะเกิดยากกว่า รึ ไม่เกิดเลย...

ขอบตาผมเลยคล้ำแบบแก้ไม่หาย เพราะผมมีโรคประจำตัวเป็นโรคภูมิแพ้นั่นเอง...

และอีกโรคนึงที่ผมเป็น คือ โรคเครียด โรคที่คนอายุน้อยๆ ไม่เป็นกัน แต่ผมรู้ว่าผมเป็นมันตอนอายุได้ 17 ปี เป็นโรคที่สุดจะทรมานในความคิดผม หากเมื่อผมเครียดมากๆ ตัวผมจะเริ่มหายใจไม่ออก หายใจเข้าได้นิดเดียว หายใจยังไงก็ไม่ทั่วท้อง ทรมานมากๆ ครับ...

ซวยเหลือเกินที่มาเป็นโรคเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจ ทั้งสองโรคเลย...

เมื่อคืนพอผมลงตัวนอน ก็เริ่มมีอาการ ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้เครียดนะ ภูมิแพ้ก็ไม่ได้เป็นในก่อนหน้านั้น แต่ทำไมไม่รู้ถึงเกิดอาการ...ผมปวดแน่นบริเวณหน้าออก หายใจติดขัด หายได้เข้าไปเหมือนไม่ได้หายใจอะไรลงไปเลย พอจะตั้งใจหายใจลึกๆ ก็เจ็บหน้าอก พอกลั้นใจ หายใจเข้าได้สุดๆ ก็ต้องทนกับความเจ็บเพื่อแลกกับการหายใจให้เต็มปอดได้สักครั้งหนึ่ง เวลาหายใจออกก็จะเรอออกมาเหมือนกับข้างในเรามีรอยอากาศรั่วออกมา

ใครไม่เคยเป็นคงไม่รู้หรอกครับ ว่ามันทรมานแค่ไหน...

บ้างครั้งผมท้อใจ คิดๆ ไปซ่ะเลยว่า วันนี้ต้องไม่รอดแน่ๆ ทรมานแบบนี้ขอตายไปซ่ะดีกว่า ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ ผมเข้าใจได้เลยว่าคนที่เจอโรคร้ายรุมเร้า ถึงขอตายดีกว่าอยู่อย่างทรมาน แค่ผมหายใจไม่ค่อยจะออกยังทรมานขนาดนี้แล้วคนอื่นล่ะ จะขนาดไหน...

ผมคิดถึงภาพทุกๆ คนในชีวิตขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เหมือนจะพยายามนึกถึงเรื่องราวคนอื่นก่อนจะตายยังไงยั้งงั้น ผมพยายามดิ้นรนสู้กับมัน พยายามหายใจให้ได้ลึกๆ แม้ว่าจะหายใจไม่เข้า หายใจเข้าลึกๆ แล้วแน่นหน้าอก...

แต่ผมคนนี้มีความฝันครับ สิ่งต่างๆ ในชีวิตที่มีอยากจะทำมีอีกเยอะแยะมากมายไปหมด ผมจะมาท้อใจ ขอตายไปตอนนี้ไม่ได้ เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมเลยสู้กับมัน นอนดิ้นไปดิ้นมาอย่างทรมาน ซัก 2 ชั่วโมง ผมก็หลับไป หายทรมานล่ะครับ การที่เรานอนหลับได้ หากเป็นโรคแบบนี้ ถือเป็นยาที่วิเศษที่สุด ที่ทำให้เราหายทรมานได้ครับ...ตอนผมเป็นโรคเครียดครั้งแรก พยาบาลฉีดยานอนหลับให้ผมไป 1 เข็ม ทำให้ผมนอนหลับไปแบบไม่รู้ตัวเลยล่ะ ยาแก้แพ้ถึงทำให้ง่วงไง

พอตื่นเช้ามา ผมรู้สึกดีขึ้นมาก แม้ว่าจะยังแน่นหน้าอก จากการพยายามหายใจทั้งๆ ที่เจ็บหน้าอกอยู่ แต่ก็หายใจได้คล่องขึ้นมากกว่าเมื่อคืนเยอะ...ไม่รู้ผมโชคดี หรือ โชคร้ายที่รอดมาได้ คราวหน้าอาจจะเจออะไรที่หนักกว่านี้ก็ได้ ใครจะรู้

ผมไม่รู้เลยว่าชีวิตของผมจะอยู่ยืนยาวได้อีกแค่ไหน แต่เดาว่าต้องอายุสั้นแน่ๆ ผมกังวลว่า สิ่งที่ผมฝันไว้ จะไม่สามารถทำให้มันเป็นจริงได้...แต่หากยังมีลมหายใจอยู่ ผมก็คงต้อง...พยายามอย่างเต็มที่ล่ะครับ