พักนี้ผมรู้สึกปวดหัวจัง สับสนในหลายๆ สิ่งที่เข้ามาในชีวิต มันเป็นอะไรใหม่ๆ ที่ผมจะต้องผ่าน จะต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้ แต่ผมก็ชอบที่จะมากังวล คิดอะไรๆ ไปมากมายทุกทีเลยเชียว บางทีก็รู้สึกปวดหัว ทั้งๆ ที่มันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ...
หลายๆ วันมานี้ผมทุ่มเท หาความรู้ที่เป็นพื้นฐานมาอ่านๆ เพื่อจะปรับพื้นความรู้ตัวเอง แต่แล้วผมกลับมาเพิ่งค้นพบตัวเองว่า ผมเป็นคนที่คิดแบบในมุมมองที่กว้าง ดีกว่าที่คิดอะไรในเชิงลึก...
ที่ว่ามุมกว้างน่ะมันหมายถึงเวลาที่ผมมีเป้าหมายอะไร ผมจะหาข้อมูลเกียวกับเรื่องนั้น คิดหาทางหนีทีไล่ หรือวิธีที่จะผ่านพ้นมาไปได้ มองการณ์ไกลกว่าปกติมาก...
แต่ในเชิงลึกที่ว่าก็คือ ผมทำอะไรที่มันกำลังก้าวไปพร้อมๆ ผมไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก อย่างผมกำลังหาเรื่องโปรตีนมาอ่านเพื่อเป็นพื้นฐาน ผมก็รวบรวมหาตามเวปไซต์หนังสือ ทั้งทฤษฎี การประยุกต์ใช้มาแบบครอบคลุม เรียกว่าครบถ้วนเลย พร้อมแล้วล่ะที่จะเริ่มอ่านได้....
แต่ผมก็พบว่า แล้วผมจะเริ่มอ่านตรงไหนก่อนดีล่ะ? อันนู้นก็ดี อันนี้ก็ดีนะ เหมือนกับผมกำลังยืนอยู่ในบ่อโคลนตมที่มีโคลนติดเท้าผมอยู่ทำให้ผมเดินไปข้างหน้าไม่ได้ แต่ผมกลับเห็นตัวเองขึ้นไปบนฝั่ง ล้างโคลนออกเรียบร้อยแล้ว!!!
พอเข้าใจใช่ไหมครับ ผมกำลังกังวลกับเรื่องนี้มากเหมือนกัน ผมแก้ปัญหาในปัจจุบันยังไม่ได้เลย แต่กลับมองไปถึงอนาคตซ่ะแล้ว...
ผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะแก้ไขมันยังไงดี ตอนนี้ผมกำลังติดอยู่ในบ่อโคลน แต่กลับลังเล ไม่กล้าก้าวเดินไปทางไหนซักทางกลัวไปหมด แต่ในจิตใต้สำนึกมันบอกผมว่าผมทำได้!!! แต่จริงๆ แล้วผมสับสนว่าจะผ่านมันไปได้ไหม ผมทำได้จริงๆ หรือ?
จริงๆ ผมรู้ว่ามันจะต้องแก้ยังไง ผมเคยคิดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน สำหรับผมแล้ว ผมต้องการกำลังใจอย่างมาก ในการที่จะ "กล้า" ก้าวผ่านสิ่งเหล่านี้ไปข้างหน้า...
แต่เทพีแห่งชัยชนะไม่ได้อยู่ข้างผมแล้ว... สับสนในตัวเองอย่างบอกไม่ถูก
No comments:
Post a Comment