ผมยังไม่มีอะไรเลยซักอย่าง...

ทุกๆ วันนี้ก่อนจะหลับตานอนลง ผมมีเรื่องที่ต้องคอยคิดทบทวนเข้ามาในหัวมากมาย ทั้งเรื่องว่า วันนี้ทำอะไรลงไปบ้าง พรุ่งนี้จะต้องมีคิวทำอะไรบ้าง เรื่องนู้นเรื่องนี้เป็นยังไงบ้าง และก็อีกหลายๆ เรื่องเลยล่ะครับ แต่เรื่องที่ผมต้องคิดๆ อยู่เสมอๆ นั่นก็คือ ตัวผมในตอนนี้มีอะไรบ้างแล้วเนี่ย?

ผมรู้ว่าผมอาจจะกังวลมากไปเอง แต่มันก็ไม่ผิดใช่ไหมที่จะคิดแบบนี้ ผมคิดไปว่าเมื่อไหร่ ผมถึงจะมีอะไรที่พร้อมซักทีล่ะ ในเมื่อวันนี้ พรุ่งนี้ ยังแบมือขอเงิน พ่อแม่ อยู่เลย เมื่อไหร่จะเรียนจบ เมื่อไหร่จะมีงานทำ เก็บเงินได้เยอะๆ ซื้อบ้านซื้อรถ มีทุกๆ อย่างพร้อมซักทีนึง...

ในใจนึงก็คิดว่า นี่ตูเรียน โทจบ แล้วไปทำงานเลยดีไหม หากไปเรียนเอก อย่างน้อยก็อีก 3 ปีกว่าจะจบเผลอๆ ก็ 5 ปีก็ได้ สู้เอาเวลาที่ว่าไปทำงาน เก็บเงินจะดีไหม...ใจนึงก็คิดว่าไม่ดีหรอก อดทนนิดนึง เรียนไปทีเดียว เอาให้มันจบๆ ไปเลย หลังจากนั้นค่อยมาทำงานเอาก็ไม่สายไป ดีกว่าถ้าอยากมาเรียน ก็ต้องเสียเวลาอีก...

แต่ผมก็ยังยึดติดในหลายๆ เรื่องที่ได้มอง ที่ได้เห็นในแต่ละวันล่ะครับ...ผมเลยเก็บของที่เขามีมาคิดๆ เปรียบเทียบกับตัวของผมเอง จริงๆ มันเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าเลย แต่ผมก็ดั๊นเก็บมันมาคิด

สิ่งที่ผมกลัวก็คือ การที่ผมได้ลงทุน ลงแรงมาเรียนเนี่ย มันจะไร้ค่าในอนาคต มันจะสายเกินไป ช้าเกินไปที่จะทำให้หลายๆ อย่างเป็นจริงขึ้นมาได้...ผมกะๆ ดูแล้ว ชีวิตที่ผมวางไว้ มันเริ่มต้นก็ปาเข้าไปตอนอายุได้ 30 ต้นๆ แล้ว...

ผมกลัวจริงๆ ไม่ได้พูดเล่น กว่าผมจะมีอะไรครบ มันจะปาเข้าไปอายุเท่าไหร่ล่ะ...คิดแล้วก็กลุ้ม

จริงอยู่ว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ผมก็ไม่อยากให้มันเป็นไปตามยถากรรม อยากกำหนดมันด้วยตัวเอง ไม่อยากจะเห็นความล้มเหลวในชีวิตของตัวเองเลย...

ชีวิตของผมยังมีอะไรหลายๆ อย่างที่ผมอยากจะทำอีกเยอะแยะไปหมด ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาว่า สิ่งที่ผมคิด สิ่งที่ผมวางไว้ มันจะเป็นจริงได้ในอนาคตอันใกล้นี้...หวังว่านะ - -"