Monday, August 13, 2007

Don't hate me...!!!

วันนี้คงเป็นอีกวันที่ผมจะได้พบกับเธอเหมือนเคย...วันนี้เป็นวันที่เพื่อนๆ จะต้องมาประชุม พูดคุยกัน และแน่นอนเธอต้องมาแน่ๆ ผมมาถึงก่อนเวลานัด เพื่อจะได้มีโอกาสได้มองเห็นเธอเดินมาแบบเป็นธรรมชาติได้สุดๆ..นั่นไงเธอมาแล้ว และผมน่ะก็ต้องมาดักรอทางที่เธอจะเดินผ่านน่ะแหละ...

ผมยืนกอดอก เก๊กอยู่ห้องห้อง เธอเดินผ่านมาเจอผม เธอยิ้มให้ แล้วก็เดินผ่านไป คุยเฮฮากับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงของเธอ...ผมอุตส่าห์คิดไปว่า เธอน่ะ จะเดินเข้าหาผม มองหน้าผมแล้วก็พูดทักทาย "เป็นงายบ้างงง" คำพูดที่เธอชอบพูดกับผมเสมอๆ...เฮ้ออ อย่างว่าอ่ะนะ ผมเองเป็นเพื่อนไม่สนิทนี่ หรืออันที่จริง เรียกว่าคนรู้จักกันมากกว่านะ จะให้เธอมาสนิทสนมด้วยมันก็คงแปลกๆ...

มันคงผิดที่ว่า "ผมชอบเธอ" เธอเองก็คงจะได้รับรู้จากสายตาที่ผมมองเธออยู่ตลอด เธอเองก็เลย...ไม่อยากที่จะให้ความหวัง เพราะไม่ได้คิดอะไรกับผมเลยจริงๆ คิดแล้วมันเศร้า...

ระหว่างที่เพื่อนๆ พูดคุย ในเรื่องต่างๆ ผมน่ะ ไม่ได้สนใจอะไรอย่างอื่นเลย ผมเฝ้ามองแต่เธอ ผู้หญิงอะไรที่จะดูดีได้ขนาดนี้ แถมยังทำตัวเองเป็นธรรมชาติ ไม่เคยเสแสร้งกับใคร แต่ถ้าใครไม่รู้จักเธอล่ะก็คงคิดว่าเธอน่ะ ร้ายไม่เบาเลยล่ะ...

ผมต้องคอยหลบสายตาที่เธอจะมองกลับมา เธอคงรู้ตัวว่ามีคนมองเธออยู่เหมือนกัน แต่ผมมันคนขี้เก๊ก จะให้เค้ารู้ตัวโต้งๆ ว่าชอบน่ะ ไม่ใช่สไตล์ผม เพราะยังงี้แหละ แห้วมาหลายทีแล้ว...เอาวะ จะมัวเก๊กอยู่ใย ลุยเลยดีกว่า...ว่าแล้วผมก็ลุกไปชวนเธอคุยทันที

เธอหันหน้ามาฟังผม ผมก็คอยถามนู้นถามนี่ไปเรื่อยๆ เธอก็ยิ้มพร้อมรับคำ ผมแทบหัวใจหยุดเต้น เธอยิ้มเก่งจริงๆ เธอเหมือนจะตั้งใจฟังที่ผมพูด แต่แล้วผมก็แป๊ก!! เอ่อๆ อยู่ต่อหน้าเธอจนได้

เธอเหมือนจะอยากพูดกับผมว่า หมดเรื่องคุยแล้วใช่ไหม เธอมองหน้าผมแล้วก็หัวเราะ พยักหน้าเหมือนกับว่ามีอะไรอีกไหม สุดท้ายเธอก็หัวเราะออกมาเบาๆ...แป๊กจนได้เรา!!

ผมคิดในใจ "เฮ้อ... ป๊อดทำไมวะ" สุดท้ายเธอก็ขอตัวกลับไปหาเพื่อนๆ ของเธอเหมือนเดิม...

ผมถามตัวเองอยู่ในใจว่าเธอจะเกลียดผมรึเปล่าน้า...ที่ผมชอบมาชวนคุย ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้อยากจะคุยเลย จะรังเกียจผมรึเปล่านะ ที่คอยตามตื้อแบบนี้ทั้งๆ ที่เธอไม่สนใจ!!..

ผมรอจนการประชุมเสร็จ ผมก็มายืนดักเธอเพราะว่าผมมีเรื่องสำคัญเรื่องนึงที่อยากบอกเธอ...คงคิดว่าผมคงจะบอกรักเธอใช่ไหม...ผิดครับ!!! ผมมันป๊อดดด...!!!

เธอเดินมากับกลุ่มเพื่อนๆ ของเธอ พอมาถึงหน้าผม ผมก็พูดกับเธอว่า "ขอคุยอะไรหน่อยได้ไหม?" เธอก็บอกว่า "ด..ได้ สิ" เพื่อนของเธอเหมือนจะรู้จึงแยกตัวออกไปก่อน (เพื่อนเธอก็เพื่อนผมนั่นแหละ อิอิ)

ผมไม่กล้าสบตาเธอ เธอมองหน้าผม กำลังจะฟังว่ามีเรื่องอะไรล่ะ?

"อะ...เอ่อ คือว่า..." น้ำเสียงผมมันตะกุกตะกัก...ผมล่ะสมเพชตัวเองตอนนี้จริงๆ

"ระ...รังเกียจผมไหม? ที่ผมทำเหมือนตามตื๊ออยู่ยังงี้? เกลียดผมรึเปล่า?"...ในที่สุดผมก็ถามเธอไป...

เธอนิ่งไปซักพัก แล้วก็ตอบโดยไม่มองหน้าผม...

"ก็...ก็ไม่ได้รังเกียจนี่" เธอทำหน้าเฉยๆ ไม่ได้ยิ้มอะไร ผมเดาว่าเธอคงจะตอบไม่ให้ผมต้องเสียน้ำใจ แล้วเธอก็พูดตัดบททันที..."ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม? งั้น...ไปล่ะนะ..." เธอยังส่งยิ้มให้เหมือนเคย แต่ครั้งนี้มันคือยิ้มที่กระชากใจผม เหมือนกับบอกว่า "พอได้แล้ว"

ผมรับคำ ในใจผมยิ้มว่า อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้รังเกียจผมล่ะวะ...

ผมเฝ้ามองจนเธอกลับไป มองจนเธอหายไปลับตาของผม...แล้วก็กลับมาคิดอีกครั้ง ผมรู้ดีว่าเธอน่ะ ถ้าไม่ชอบก็จะบอกว่าไม่ชอบ แต่นี่เธอไม่ได้บอก หรือว่า...? เอาล่ะ แค่เธอไม่รังเกียจผม ผมก็ดีใจแล้ว คำพูดในครั้งนั้นของเธอทำให้ผมยิ้มแฉ่งอยู่คนเดียวไปได้อีกหลายวันเลยล่ะ...

Backstage : เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมคิดว่าจะเขียนตั้งหลายวันล่ะ อยู่ดีๆ มันก็ปิ๊งขึ้นมาในหัว ปิ๊งแบบเป็นเรื่องเป็นราวเลย ไม่เขียนก็คงจะไม่ได้ เพราะผมคิดตามไปว่า เฮ้ยย มันก็ดีนี่หว่า...แต่ว่าหลายๆ วันนี้ผมไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะเขียนเลย ก็เลยต้องยกยอดมาวันนี้ ^^ หวังว่าจะสนุกนะครับ...

No comments: