อาจารย์ของผมเพิ่งโทรหาผมเมื่อไม่นานมานี้เอง อาจารย์โทรมาทวงเรื่องงานที่ได้ให้ผมไปทำเรื่องนึง คือ งานเรื่องตู้รองเท้า...ไปหาวิธีจัดการให้คนในห้องแลปมีตู้เก็บรองเท้าที่เป็นระเบียบ ต่อไปนี้ให้ทุกคนเปลี่ยนรองเท้าก่อนเข้าห้องแลป และไปดูแลเรื่องซื้อตู้รองเท้าใหม่...
ผมได้รับมอบหมายมาได้ซักเดือนนึงแล้วครับ แต่ติดที่ผมสอบ และกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ก็เลยยังไม่ได้ลงมือประชุม นัดวันที่จะมาจัดการ รวมทั้งเรื่องเก็บเงินด้วย...แต่ผมไปสำรวจราคาตู้ รวมทั้งรูปถ่ายมาเรียบร้อยตั้งนานแล้ว แต่ติดที่ต้องคิดถึงบางเรื่องก่อน
ผมก็เลยรู้ว่า ต้องรีบแล้วนะ ก็เลยรีบไปห้องแลปหาคนที่จะประสานงานให้ผม นัดวันประชุม วันที่จะไปซื้อ วันที่จะไปขัดพื้นใหม่ เพื่อเตรียมจะเปลี่ยนมาใช้ระบบใหม่...ผมไปถึงแต่ปรากฎว่าคนที่ผมอยากให้ประสานงานไม่อยู่ ผมเลยต้องโทรไปหาแทน
ทุกอย่างก็น่าจะเรียบร้อยครับ ฝากพี่คนนี้ให้ประสานงานนัดประชุมเรียบร้อย...แต่จะโอเคไหมผมไม่รู้ แต่รู้ว่าถ้าฝากพี่คนนี้ไปประสานงาน น่าจะโอเค
สิ่งที่ผมหนักใจ สิ่งที่ผมต้องเสียเวลามานั่งคิดก็คือ...นี่เป็นสังคมมหาวิทยาลัย ไม่ใช่สังคมการทำงานจริงๆ!!!
ผมได้ตำแหน่งรองหัวหน้าห้องแลปมา ทั้งๆ ที่ผมเสนอตัวเองเป็นหัวหน้าห้อง แต่ก็ไม่ได้รับเลือก เนื่องจากผมเป็นคนนอกเพิ่งเข้ามาคณะนี้...ผมเองตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงห้องแลปให้มันดีขึ้น จึงเสนอตัวรับตำแหน่งนี้ จริงๆ แล้วผมจะอยู่เฉยๆ ก็ได้ แต่อย่างว่าผมอยากจะทำทุกอย่างให้มันดีขึ้น
ในสังคมมหาวิทยาลัยแล้ว คนที่เป็นหัวหน้า และรองหัวหน้า นั่นคือ เบ๊ ดีๆ นี่เอง!!! แต่ผมทำงานเป็น ผมจะต้องสั่งให้คนอื่นไปช่วยทำงานให้ นั่นแหละครับคือความลำบากใจ...ใครจะช่วยผมในเมื่อในสังคมแบบนี้ หัวหน้า รองหัวหน้าคือเบ๊ ต้องไปจัดการเองทั้งหมด ไม่แปลกใจเลยครับว่าทำไมคนจบสูงๆ ถึงทำงานไม่เป็นกัน...เพราะถนัดแต่ทำงานคนเดียว
คิดดูครับ แค่ตอนแรก ผมน่ะ ขอให้เลขาห้องช่วยไปสำรวจราคาตู้รองเท้าที เพราะเลขาถือเงินไว้ รวมทั้งต้องดูแลเรื่องบิลที่จะไปเบิกงบมาด้วย...แต่เค้าอิดออด จนผมน่ะต้องไปสำรวจราคาเอง รองหัวหน้าต้องลงไปทำงานเองหรอ?...ไม่ได้ยึดติดกับตำแหน่ง อำนาจนะครับ แต่ผมน่ะ ต้องมีเรื่องอื่นให้คนอื่นไปรับผิดชอบอีก...
แต่ยังดีที่ไปจัดการเรื่องเก็บเงิน และซื้อรองเท้าได้เรียบร้อย ผมก็โล่งไปเปราะนึงล่ะ ที่เหลือก็แค่นัดวันประชุม โหวตเลือกตู้รองเท้า ขัดพื้น ซื้อตู้รองเท้า จบ...
มาคราวนี้ พี่ที่ผมให้ประสานงาน ก็ทำท่าว่าจะไม่อยากยุ่งอีก บอกว่าทำไมไม่ไปบอกหัวหน้าให้ไปประสานงาน...เอ๊า!!! นี่ตกลงให้ผมไปบอกหัวหน้าอีกทำไม กลายเป็นโยนงานไปให้หัวหน้าอีก หัวหน้าก็ต้องไปบอกคนอื่นอีกแล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จล่ะครับ...
แค่ขอให้ประสานงานให้ ช่วยบอกคนอื่นเรื่องนัดวันประชุม ช่วยกำหนดวันที่จะมาทำความสะอาดห้องให้ที ผมต้องทำเองหมดเลยหรอ...แล้วจะมีหัวหน้าห้อง รองหัวหน้า ไว้ทำไมครับ...มีไว้ให้ทำงานให้หรอ?
ผมน่ะหลงคิดไปว่า ได้รับมอบหมายงานให้มาทำ จะแบ่งงานออกเป็นส่วนๆ ให้แต่ละคนที่ไว้ใจได้ไปรับผิดชอบ ผมแค่จัดการต่ออะไรๆ ให้มันเข้ากันได้เรียบร้อย แค่นั้นเอง...
บอกตรงๆ ว่าเหนื่อยครับ เหนื่อยกับที่ต้องมาเจอสังคมแบบนี้...
เพราะคนคิดว่า ไม่ใช่เรื่องของชั้น อาจารย์มอบหมายงานให้แกทำ แกก็ทำไปสิ ชั้นไม่เกี่ยว!!! จะโยนงานให้ทำก็ไม่ทำให้ เพราะไม่ได้จ้าง ไม่ได้มีผลประโยชน์ด้วย... ก็เลยทำให้พวกนี้ไม่สนใจงานของส่วนรวม สนใจแต่งานของตัวเอง สุดท้าย ทำงานเป็นทีมไม่เป็น
สุดท้ายที่อยากบอก..."อย่าให้คนเขาว่าได้ว่าจบมาตั้งสูงแต่ทำงานไม่เป็น"...เจ็บนะครับ จะบอกให้
2 comments:
ผู้นำ เป็นสถานะที่ต้องสร้างด้วยตัวตนเรา ไม่ใช่ให้ผู้มีอำนาจ แต่งตั้ง ถ้า นศ. คนอื่นในภาคศรัทธา คำสั่ง และ คำขอ จะมีอำนาจเอง
สังคมทำงานก็มีปัญหานี้อยู่
เพียงแต่ หัวหน้า ในการทำงาน มีอำนาจในการตัดสินด้านความมั่นคงในหน้าที่การงาน และ เงินตอบแทน รวมถึงการประเมินการทำงาน
แต่หัวหน้าระหว่างเรียน ไม่มีอำนาจพวกนั้น .. ต้องใช้ศรัทธาในตัวหัวหน้าล้วนๆ เลยค่อนข้างยากกว่า สำหรับคน ที่ไม่รู้จักรักษากฏระเบียบ และ ความร่วมมือร่วมใจกันในการทำให้สำเร็จตามจุดมุ่งหมาย
ขอบคุณสำหรับความเห็นครับ...
ผมเองก็หนักใจ ไม่น่าไปรับตำแหน่งมาเลย แบบว่ามีคนเสนออ่ะ - -"
Post a Comment