What's can I do!

ตัวของผมในตอนนี้มองดูในมือทั้งสองข้างของผม แล้วก็ถามกับตัวเองว่า ผมกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ ในมือทั้งสองของผมมันว่างเปล่า มันเป็นความรู้สึกที่จับต้องอะไรไม่ได้เลยในตอนนี้...ผมรู้สึกสมเพชตัวเองจริงๆ

ผมรู้สึกทรมานแบบไม่เคยเป็นมาก่อน สิ่งที่เจอ สิ่งที่ได้เห็นมันทำให้ผมรับรู้ในความทุเรศของตัวเอง ที่ไม่อาจจะทำอย่างที่ใจอยากจะทำได้...ผมเคยคิดว่า จะสามารถอดทนรอได้ แต่ผมรู้ตัวเองว่าผมทำไม่ได้ ผมรอไม่ได้ แต่ผมก็ไม่อาจจะก้าวเดินไปข้างหน้าเหมือนกัน...

ผมเฝ้าแต่ถามตัวเองว่า ทำไม ทำไมวะ ทำไม สิ่งที่ผมต้องการมันอยู่ตรงหน้าของผมแล้ว แค่ก้าวเดินออกไป แค่นั้นก็ได้แล้ว ...แต่สำหรับผมแล้ว จะเดินไปคว้าไม่ได้เลย เหมือนผมรู้ว่า ต่อให้เดินไป ต่อให้เอื้อมมือไปยังไงก็ไม่มีวันจะคว้าได้...

ผมแทบจะบันดาลความเป็นไปในชีวิตของผมได้อย่างที่คิดไว้ทั้งหมด แต่มีเพียงเรื่องเดียว มีเพียงสิ่งเดียว ที่ผมต้องการ แต่ผมไม่ปัญญาจะทำ รึแม้แต่จะคิดทำด้วยซ้ำ...

ความเป็นจริงมันช่างโหดร้าย เมื่อต้องมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจะหายวับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หรือจะมีใครคว้าไป ต่อหน้าต่อตาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมคงทนไม่ได้ ผมคงยอมรับไม่ได้ที่จะเห็น ที่จะเจอสิ่งที่ทำร้าย ทำลายจิตใจของผมได้ถึงขนาดนั้น...

ใจนึงก็อยากคว้าตั้งแต่ตอนนี้ แต่จิตสำนึกผมมันบอกว่า "เป็นไปไม่ได้" ไม่มีทางที่คนอย่างผมจะทำได้ ไม่มีโอกาสแม้เพียงซักเล็กน้อย ไม่มีเลยจริงๆ...

มีคนเคยบอกผม ก็เริ่มทำเลยสิวะ จะชักช้าอยู่ใย แต่ข้างในใจผม มันกำลังทรุดอยู่ มันกำลังบอกว่ากับตัวของผมว่า "ทำไม่ได้" ทั้งน้ำตา ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำ แต่ไม่มีปัญญาทำได้...

สิ่งที่ผมจะทำได้ต่อไปคือ จะต้องอดทน อดทนเท่านั้น แม้ว่าภายในใจจะต้องทุกข์ทรมานแค่ไหน ก็ต้องทน ทนว่าวันนึงจะมีปัญญา จะมีโอกาสมากขึ้น พอที่จะเห็นทางได้...

มันทรมานเหลือเกินครับ...ชีวิตผู้ชายอย่างผม ไม่เคยต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว ผมคิดว่า สิ่งนี้มันทำให้ชีวิตของผมอ่อนแอลงอย่างแรง แต่ไม่รู้ทำไม ผมยอมแลกกับทุกอย่างในชีวิตได้ รวมทั้ง "ศักดิ์ศรี" ที่ผมเห็นว่ามันสำคัญเท่าชีวิตผมเอง...

ผมต้องอดทนรอเท่านั้น รอ "ทาง" ที่ผมจะสามารถก้าวเดินต่อไปได้ ถ้าผมทำได้ ผมมั่นใจเหลือเกินว่า วันนั้นจะเป็นวันของผม...หวังว่านะ TT