Sunday, May 17, 2009

Painful...

ก่อนหน้าที่ผมจะลงมือเขียนบล๊อกนี้ ผม...รู้สึกวูบไปซักพักนึง...ทั้งๆ ที่พยายามทำใจให้ไม่คิดอะไร..แต่..ผมทำใจไม่ได้จริงๆ... รู้ทั้งรู้ว่าต้องเจ็บ ที่มาคอยเฝ้าดูแบบนี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องคอยดูความเคลื่อนไหวของเธอคนนั้นอยู่เรื่อย...

คำที่เธอใช้กับคนนั้น...มันเป็นคำที่ไม่ธรรมดาเลย ผม..รู้สึกหึงขึ้นมา ปรี๊ดดดขึ้นมาแว๊บนึงเลยทีเดียว หลังจากนั้นมันก็ว่างเปล่า ไม่รู้จะทำยังไงดีกับเหตุการณ์แบบนี้...

ก็เธอไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนี่...ไม่ได้เป็นอะไรกันขนาดที่ผมจะมีสิทธิ์หึงเธอได้ แต่คำพูดนั้น..มันเจ็บ..ปวด...รวด..ร้าว ไม่ว่าเธอจะพูดกับผู้ชายคนไหนก็ตาม...

"Joop Joop kaaaa" ไม่เคยแม้แต่จะเป็นคำพูดที่ใกล้เคียงที่เธอเคยพูดกับผมเลย แม้ว่าจะเป็นเพียงข้อความก็เถอะ แต่ผมก็พอรู้ว่า ผู้ชายคนนั้น ต้องสำคัญกับเธอในระดับนึง (ที่แน่ๆ คงมากกว่าผม)...

ผมเข้าใจครับ เธอก็ออกจะ Absolutely Perfect ขนาดนั้นไม่แปลกที่จะมีหนุ่มมารุมล้อม ผมมันบ้าไปเองที่มัวแต่แอบคิดอยู่แบบนี้...อีกอย่างผมเองก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว ผู้หญิงอย่างเธอจึงไม่มีความจำเป้นที่ต้องเข้ามายุ่งกับผม...เธอสามารถหว่านเสน่ห์กับชายโสด หรือคนที่เธอชอบได้สบายๆ...

เจ็บ...จนจะไม่ไหว ภายนอกมันเหมือนจะไม่เป้นไร แต่ข้างในนี่สิ..ได้แต่บอกตัวเองว่า ถ้ายังรักเธอ ก็ต้องเจ็บอยู่อย่างนี้แหละไปเรื่อย จนจะเจ็บสุดๆ คงตอนที่เธอแต่งงานไปกับผู้ชายคนอื่นนั่นแหละ ไม่รู้ว่าถึงวันนั้น ผมจะรู้สึกยังไง..จะทนรับไหวไหมก็ไม่รู้...

ผมคงจะต้องยินดีที่จะเจ็บต่อไป...เพราะแค่ได้เห็นเธอมีความสุข อยู่สบายดี ได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสแบบนี้ต่อไป..ผมก็ยินดี...จะเจ็บ...ปวด...ต่อไป...

Friday, May 8, 2009

IQ ของผม... - -"

วันนี้อยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำช่วงบ่ายเพราะลุยงานจนเรียบร้อย (สำหรับรอบนี้นะ - -") ไปตั้งแต่หลายวันก่อนแล้ว ยอมรับว่าเหนื่อยมากๆ เลยครับ เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว... คิดๆ เหมือนกันว่า จริงแหะ! ที่เค้าว่าๆ เรียน ป.โท น่ะเป็นสุดแสนสาหัสของชีวิตแล้ว อย่างน้อยก็ผมคนนึงล่ะ...

ร้อยมากๆ เลยอากาศ ฝนทำท่าจะตกก็ไม่ตก ไม่มีอะไรทำจริงๆ เกมส์ก็ไม่อยากเล่นเท่าไหร่ ทำอะไรดีเนี่ยตู บังเอิ๊ญ ไปเจอแบบทดสอบวัดไอคิวเข้าก็เลยทำมันแก้เซ็ง (ฆ่าเวลา และทำให้ปวดหมองได้เหลือเชื่อเลยล่ะ!!)

อันแรกมาจากเวปไซต์
http://www.iqtest.dk/

ยอมรับว่าเคยทำมาก่อนแล้วครับ รอบก่อนๆ ได้ 130 ตรงเป๊ะ (ไม่มีเฉลยนะ!) คราวนี้มาลองทำใหม่ ไม่เสียหายเนอะ ก็เราก็ใช้ชีวิตมาได้ 25 ขวบแล้ว สมองมันก็ต้องพัฒนาไปด้วย จริงม่ะ (อันที่จริงเค้าบอกว่า สมองมันจะเสื่อมลงเรื่อยๆ หลังจากนี้ไม่ใช่เรอะ!!)

ข้อท้ายๆ นี้ปวดหัวมากๆ ครับ พยายามหามิติสัมพันธ์ของมัน ยอมรับว่ายากมากๆ ต้องเลือกตอบอันใกล้เคียงแทนไป ผลสรุปก็ออกมาว่าผมได้คะแนน..

133 คะแนนครับ ^^ ดีใจ เพิ่มตั้ง 3 คะแนนแน่ะ !! ผมยังอยู่ในช่วง High Intelligence อยู่ อิอิ..อัจฉริยะต้อง 140+ (เอาน่า ก็ใกล้เคียง อิอิ)


พอลองหาเวปใหม่ทำดูก็ไปเจออันนี้
http://www.highiqsociety.org/common/iqtests/ultimate.htm เอาล่ะ ทำเลยดีกว่า

อันนี้แบ่งเป็นหลายหมวด ทั้ง มิติสัมพันธ์ ความจำ คณิตศาสตร์ ความรู้ทั่วไป เป็นต้น ท่าจะเข้าท่ากว่านะ ไม่เหมือนอันแรกที่เน้นมิติสัมพันธ์...

ผมสะดุดเลยครับก็ดันเจอ...ภาษาอังกฤษ บางตัวแปลไม่ออก แปลไม่ทัน มันมีเวลาแค่ 90 วิเองนะ!!! เลยต้องมั่วบางครั้ง หมวดความรู้ทั่วไปบางทีก็ถามถึงคนนู้นคนนี้ พระเจ้า!!! ไม่รู้จักครับ ขนาดว่าอ่านหนังสือประวัติศาสตร์มากบ้าง บางคนยังไม่รู้จัก บางคนก็ไม่ใจที่จะอ่านเลยยย!!!

ก็ต้องมั่วไปตามระเบียบ ในข้อที่อ่านไม่ออก TT

สรุปผลออกมาได้ ... 131 คะแนนครับ ^^



มีการบอกด้วยนะว่าคุณจัดอยู่ในกลุ่ม 5% ของประชากรทั้งหมดในโลกที่มีไอคิว ระดับนี้หรือมากกว่า!!!

โอ๊ะ อ่านแล้ว เราอยู่ในช่วง Superior Inteligence นี่!! โอ้วว ฉลาดล้ำเลิศจริงๆ ว่าแต่ไอ้ Gifted มันคืออะไรเหรอ? เปิดดิกส์ดูปรากฏว่ามันก็คือ คนมีพรสวรรค์ หรือคำใกล้เคียงก็คือ Talented นั่นเอง!!

เอาว่ะ ได้ขนาดนี้ก็หัวดีระดับนึงแล้วล่ะ - -"

พูดตามตรงครับ การที่ฉลาดมากๆ ขนาดระดับอัจฉริยะเป้นความไฝ่ฝันของผมเลยนะ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องของพันธุกรรม เป็นพรสวรรค์ที่ประทานให้เฉพาะคนเท่านั้น ไม่ได้หวังว่าจะได้เท่าไอน์สไตน์ หรือ นิวแมน (ผู้ออกแบบทฤษฎีเกม) หรอกนะครับ แต่ถ้าได้อยู่ในระดับอัจฉริยะก็คงคิดอะไรปรู๊ดปราด เหมือนมี CPU Quad Core Extreme อะไรประมาณนั้นเลย..แต่เสียดายครับได้แค่นี้

บางที่คิดอะไรที่มันจะลึกล้ำมันก็สะดุด มุดลงไป ดำลงไปลึกกว่าเดิมไม่ได้ มันวนเวียนอยู่แค่นั้น ไม่สามารถไปไกลกว่านั้นได้ ผมรู้สึกถึงขนาดนั้นเลยเวลาคิดเรื่องยากๆ มัน..ไม่ได้จริงๆ นี่คงเป็นขีดจำกัดของผมแล้วล่ะ...

แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้เป็นอัจฉริยะแล้วจะแย่นะครับ แต่เรายังต้องมี "ความอุตสาหะ" หรือ "พรแสวง" ยังไงล่ะ ครับ มันทำให้ผมก้าวต่อไปเรื่อย ก็เพราะนึกถึงจุดนี้แหละว่า ถ้าเราไม่มีความพยายาม ฉลาดแค่ไหนก็แค่นั้น

"ของเพียงคุณมีพรสวรรค์เพียง 10% อีก 90% เป็นพรแสวง คุณก็มีความสามารถเทียบเท่าอัจฉริยะได้"

ใครพูดไม่รู้ครับ ลอกเค้ามาอีกทีนึง - -"

Tuesday, May 5, 2009

เดือนแรกของอายุ 25 ขวบ

ใช่แล้วครับผมอายุ 25 แล้ว...

คิดดูสิ เดินๆ ไป พอเห็นเด็กๆ ป.ตรีกัน เหมือน..เราเองก็เพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน ตอนนั้น เรายังไม่ถึง 20 เลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ เราเริ่มแก่ซ่ะแล้วเหรอเนี่ย?

กำลังวังชาก็เริ่มหดหาย ทั้งๆ ที่วัยนี้มันน่าจะเข้าวัยที่เขาเรียกว่า "วัยหนุ่มฉกรรจ์" ใช่ไหม? แต่ทำไมผมถึงได้ วิงๆ รู้สึกท้อแท้ หมดแรงได้ขนาดนี้...

เริ่มเบญจเพศ ใครๆ หลายคนก็คงจะโชคร้าย ผมล่ะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันต้องเป็นแบบนั้น รู้สึกว่าช่วงนี้ชีวิตที่เคยแย่ มันกลับแย่ลงกว่าเดิมทุกๆ อย่าง ทั้งงาน ชีวิตส่วนตัว...อะไรๆ ก็ติดขัดไปหมดเลย...

อายุขนาดนี้แล้ว (พูดเหมือนซักจะ 60) ชีวิตแบบจริงๆ ของมนุษย์เราก็เริ่มเข้ามาครับ...รับรู้ ความโหดร้ายของชีวิตที่อีกหน่อยเราต้องหาเงินเองนะ แบมือขอพ่อแม่ไม่ได้ ชีวิตผัวเมียหนุ่มสาว ชีวิต one night stand ของคนรอบข้าง เรื่องเพศสัมพันธ์...ที่เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ที่ เรียกกันสั้นๆ...

กิน...ขี้..ปี้..นอน

เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนคงต้องเจอกันอยู่แล้ว...

มันเป็นเรื่องที่จะฉุดความรู้สึกดีๆ ยามที่เราเป็นเด็กที่..รักใครสักคน อยากดูแลเขาไปตลอดชีวิต แล้วก็แต่งงานอยู่กินกัน มีความสุขตลอดไป...กลับกลายเป็น...หาคู่ ถูกใจ ขึ้นเตียง เข้ากันได้ไหม ว่ากันอีกที..

ทั้งสลับคู่นู้นนี่..คนนู้นคนนี้ บางคนสวยยังกะนางฟ้าแต่ก็พ่ายแพ้อำนาจเงิน นอนแบ...ให้คนอื่น... หรือ... คนหน้าตาไม่ดี แต่รวย..อยาก..ใครก็ทำได้...

เรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงๆ ในชีวิตคนเราครับ เพียงแต่ช่วงนี้ เริ่มรับรู้มันมากขึ้น..มันกำลังดึงให้ผม ก้าวเข้าไป..สู่ด้านมืด...เพียงเพราะ กิเลส ตัณหา ความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว ผมเองก็หวังว่าจะไม่ตกไปสู่ วังวนเรื่องนั้น...

ความโลภ การทำงาน สิ่งที่ต้องเผชิญต่อไปในชีวิต การอิจฉาริษยากัน ปั้นหน้าใส่กัน ผมคงต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์อีกเยอะ กว่าจะเข้าใจและฝ่าฟันสิ่งเหล่านี้ไปได้...

หวังว่า...กิเลส สิ่งไม่ดีทุกอย่างจะไม่ทำให้ผม...เข้าสู่ทางสายมืด...มีชีวิตอยู่อย่างสัตว์เดรัจฉาน ปล่อยให้อารมณ์ ตัณหา นำพาชีวิตไปนะครับ...

ดูเยอะแยะไปหมดเลย..แต่นี่แหละมันคือความจริงของชีวิต..ความจริงที่มนุษย์เราต้องรับรู้...และ...ควบคุมจิตใจ ให้เป็นมนุษย์ผู้มีจิตใตสูง มากกว่าเป็นแค่สัตว์เดรัจฉาน...

ที่พูดก็เพราะว่า ผมกลัว...ความรู้สึกในตอนนี้ ความเย้ายวน ที่มันจะทำลายด้านดีๆ ในตัวผมไปหมด ช่วงนี้..เป็นช่วงที่ผมอ่อนแอจริงๆ ครับ...

Confess to someone...

ผมห่างหายจากการเขียนบล๊อกไปนานมากเหลือเกินจำได้ว่าเรื่องสุดท้ายก็คือการตั้งเป้าหมาย A ทุกวิชาก็ทำได้ไปแล้ว มาจนวันนี้จนจบคอร์สของ ป.โท หมดแล้วผมก็ได้ A หมดทุกตัว ตามเป้าหมายที่ตั้งไว้คือ "จบ ป.โท ด้วยเกรด 4.00" ได้แล้ว...น่าดีใจจริงๆ...

หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตผมตั้งแต่ตอนเด็กๆ มาแล้ว...ผมเองก็เคยตั้งเป้าหมายในชีวิตไว้เยอะแยะไปหมดเลย แต่..ไม่เคยทำสำเร็จได้ซักอย่าง บางที...คนเราก็จำเป็นต้องได้รับบทเรียน จึงจะมีแรงกระตุ้นทำเป้าหมายได้...

ทั้งเรื่องการเล่นกีต้าร์ บางทีก็ทนเจบ็นิ้วไม่ไหวบ้างล่ะ ไม่มีเวลาซ้อมบางล่ะ ทำให้บางอารมณ์มันแอบคิดว่า "กูนี่มันไม่เอาไหนจริงๆ"แบบนี้ยังอยากเล่นเพลงเพราะๆ ได้อีกเหรอ หรือ ยังอยากได้กีต้าร์ตัวใหม่อีกรึไง?

มีเพียงเรื่องนึงในชีวิตที่ผมคิดว่ามัน "สำคัญ" กับผมมากที่สุดเลยก็ว่าได้ ผมแทบจะต้องใช้วิธีการของ ซุนฮก ที่ว่า "จอมปราชญ์เลี้ยงทหารพันวัน เพื่อใช้รบวันเดียว" มันเป็นแผนที่สิ้นเปลือง เสี่ยงมากๆ แต่..มันคุ้มค่าในอนาคตเอามากๆ ..(ผมคิดว่าอย่างนั้น)

แต่..ช่วงที่ผมอายุ 25 นี้...มันเป็นช่วงที่ผมรู้สึกถึงการที่...ดวงของผมมัน...ตกสุดขีด...อย่างที่รู้สึกได้เลย...ทำอะไรก็ไม้เคยสำเร็จ..แถม... การเลี้ยงทหารพันวันของผมก็คงจะจบลงด้วยเช่นกัน...

"เธอมีแฟนแล้ว" เป็นสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดและมันก็เป็นจริงจนได้ เลี้ยงทหารพันวันของผม...มันคงไม่ได้ใช้แล้วล่ะ...เพราะมันไม่มีการรบอีกแล้ว... ทุกวันนี้ฟังเพลงเศร้าได้อารมณ์เป็น 2 เท่าเลยทีเดียว TT

ผมเองวันนึงก็อยากจะ "สารภาพ" กับเธอในวันที่ผมพร้อมซักวันนึงเหมือนกัน...แต่มันคงสายไปแล้วล่ะ...

"...รู้ว่าเราพบกันเมื่อสายเกินไป แต่เธอรู้ไหมว่าสำหรับฉัน มันคือการเริ่มต้น ที่จะต้องทรมาน จากการที่ฉันไม่อาจห้ามใจตัวเอง.."

"...ทั้งที่รู้ว่าเธอมีเขาอยู่ทั้งคน แต่ใจเจ้ากรรมก็ไม่เคยคิดจะหยุดยั้ง ไม่เคยหยุดรักเธอ ตลอดเวลาใจนี้ยังมีความหวัง รู้ว่ามันเจ็บ..แต่ก็ยอม..."

วันนี้...ผมเจ็บมากๆ เลย.. เจ็บจน...อยากถามว่ามีอะไรที่เจ็บกว่านี้อีกไหม ผมพร้อมที่จะรับมัน และยอมทนทุกข์ต่อไป...เพื่อที่วันนึง ผมอาจจะได้สารภาพกับเธอ...อีกครั้งนึง...